راه سوم: در موج سوم پیمایش ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان (دفتر طرح‌های ملی ارشاد ۱۳۹۵) از ۱۹ هزار نمونه در سطح شهر و روستاهای کل کشور پرسیده شده که به نظر آنها چقدر دروغ در جامعه رواج دارد. از نظر ۲۳٫۴ درصد از مردم دروغ در سطح خیلی زیاد، ۴۸٫۴ درصد زیاد، ۱۹٫۶ درصد متوسط، ۶٫۹ درصد کم و ۲٫۲ درصد خیلی کم رواج دارد.

پژوهش‌های تجربی اندکی درباره میزان دروغگویی مردم در ایران انجام شده اما باور عمومی این است که بیشتر مردم دروغ می گویند. در یک نمونه منحصر به فرد در نظرسنجی تلفنی انجام شده توسط مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه‌ای روزنامه همشهری (۱۳۸۶) با ۱۲۰۰ نمونه از مردم تهران درباره دروغ، اکثریت مطلق پاسخ گویان، معادل ۹۹ درصد، وجود دروغ را در جامعه تأیید کرده‌اند و بقیه (۱۳ نفر) پاسخ داده‌اند که «نمی‌دانم»؛ یعنی، کسی وجود دروغ را در جامعه رد نکرده است.

موید عدم اهمیت رواج دروغ نزد مردم، پیدایش ملی ایسپا، در بهار ۱۳۹۳ است که در آن بر اساس سؤالات بسته، میزان رواج دروغ در شهر و روستای پاسخگویان ۳٫۵۶ (در میانگینی از ۱ تا ۵) و در بین وابستگان و خویشانشان ۲٫۵۳ توسط پاسخگویان برآورد شده است که در رده سوم آسیب‌های اجتماعی شایع (پس از فقر و بیکاری اعتیاد) است. اما در همین پیمایش، وقتی در سوالی باز از پاسخ گویان خواسته شد سه مورد از مسائل مهم جامعه را بیان کنند، دروغ توسط ۳٫۲ درصد افراد جامعه به عنوان مهم‌ترین مسئله اجتماعی بیان شده که بیانگر کم اهمیتی آن میان مردم (رده هجدهم) به رغم رواج آن در جامعه است (رده‌های اول بیکاری با ۵۴٫۸ درصد است). یعنی مردم با وجود اعتقاد به رواج دروغ در جامعه، آن را چندان مسئله مهمی نمی‌دانند.

منبع: هفته‌نامه صدا